The Making Of The Master and Margarita

Nederlands > Adaptaties > Theaterfragmenten > Mum Puppettheatre > The Making Of

Mum in Philadelphia was een poppen theater: het gaf voorstellingen van echte toneelstukken, maar met poppen. Ze toonden geen poppen zoals in een kleuterschool: zelfs hun familievoorstellingen hadden een hoge graad van artisticiteit met een vakmanschap dat je zelden ziet op een kinder-feestje.

De meester en Margarita heeft honderden personages, waardoor het werk van poppenmaakster Martina Plag van Mum een beetje moeilijker was dan voor andere producties. Hoewel regisseur Adrienne Mackey heel wat personages uit de roman had weggelaten in haar bewerking, was The Master and Margarita toch een helse taak voor het Mum Puppettheatre.

Plag, die geen opleiding als poppenmaakster had genoten, maar wel als architect, benaderde het ontwerp en het maken van haar poppen zoals je kan verwachten van iemand met haar achtergrond. Alle ontwerpen werden op ware grootte getekend en in normale menselijke proporties vooraleer ze geconstrueerd werden.De tekeningen moesten eerst goedgekeurd worden door de regisseur en vaak werden ook de acteurs geraadpleegd om ervoor te zorgen dat ze zich goed voelden bij zowel de gebruikte mechanismen als met het gewicht van de poppen en de gebruikte materialen.

Wanneer de tekeningen waren goedgekeurd begonnen de acteurs te oefenen met dummies - poppen die min of meer konden gehanteerd worden als de poppen waarmee ze uiteindelijk zouden werken - en dan konden Plag en haar vrijwillige medewerkers aan de slag. Zij probeerden de poppen zo snel als het kon terug in handen van de acteurs te geven, want elke handgemaakte pop beweegt op een andere manier.

Voor The Master and Margarita waren sommige poppen gemakkelijker te maken dan andere: de duivelse bende van Woland's retinue was overwegend gemaakt van vervormd speelgoed, en de poppen in het Variété Theater waren eendimensionele tekeningen - maar de mens-achtige poppen werden nauwgezet en uniek met de hand gemaakt. De staafpoppen in de Pilatusscènes van het stuk werden in hout gesneden en bedekt met leer om ze een zekrere elegantie in hun bewegingen te geven. Maar de meest ingewikkelde poppen om te maken waren de grote poppen die optraden in de Moskouscènes van het stuk.

Hoewel hun lichamen van schuim overwegend werden gemaakt in een one-size-fits-all manier, met aanpassingen voor het lichaamstype en de grootte van elke pop, werd elk hoofd van neopreen met de hand gevormd in drie lagen. De lagen werden ontworpen in profielaanzicht: eerst een kaaksbeen, dan de wang en de oogkas, dan de neus en kin, en dan het kaaksbeen, de wang en ogen aan de andere kant. Nadat de lagen waren voltooid, werden ze samengepast en hun naden gladgestreken totdat het hoofd een samenhangend stuk vormde, en dan werd vorm gegeven aan het gezicht als geheel. "Hoewel de psychologie ons vertelt dat een perfect symmetrisch gezicht een teken van schoonheid is, werkt dat niet op het podium met poppen," zegt Plag. Voor het publiek is het vaak moeilijk om te zien dat de zijkanten van het gezicht niet overeenkomen, maar het effect werkt. "Ik maak één hoekige zijde en één zijde met meer rondingen. Als ik de pop dan langs de ene zijde draai is het gevoel helemaal anders dan wanneer ik hem langs de andere zijde draai," legde Plag uit, terwijl ze liet zien hoe de gebogen kant van het gezicht inderdaad een zachtere, meer vrouwelijk gevoel gaf aan de marionet, en de hoekige kant leek meer mannelijk en hard. "Mensen zeggen de hele tijd dat ze denken dat ze hun gezichten zien bewegen, of zelfs dat ze de poppen zien knipogen." Dit, vervolgde ze, is waarschijnlijk omdat de poppenmakers van Mum zelden ogen gaven aan hun poppen, maar diepliggende ogen maakten onder een zwaar voorhoofd, waardoor de blik van de marionet haast onzichtbaar is, maar waardoor het er tegelijk op lijkt alsof de marionet daadwerkelijk kijkt naar de mensen of de poppen met wie zij spreekt. "We ontwijken de werkelijkheid, maar we hebben ook veel van de werkelijkheid in onze pop-pen gebracht. "

Vervolgens werden de details toegevoegd aan de poppen: als ze bedoeld waren om van hout te lijken voegde Plag een hulpmiddel toe aan de neopreen om het rubber ruw te maken, zodat het leek alsof het met de hand gesneden was. "In het Rusland van toen zouden deze poppen met de hand gemaakt geworden zijn, met hout en een scherp mes", zei ze, toen ze Mum's esthetische keuze voor deze productie uitlegde. De handen werden gemaakt van polyurethaan gegoten in rubber afgietsels. Tradi-tioneel zijn ze gemaakt van leer, klei of hout - "dingen die nog leven" - maar dit proces bespaart veel tijd en moeite en het was gemakkelijker voor de vrijwilligers om te helpen. Vervolgens werden beide handen en het hoofd aangebracht aan de lichamen van schuim.

Nadat de bouw van de marionet was voltooid, bleef er niets anders meer te doen dan het aankleden van de poppen. Omdat je met een marionet niet echt van kleren kunt veranderen, werden van elk personage verschillende versies gemaakt met andere kleren, en de acteurs moesten dan gewoon de poppenveranderen in plaats van ze om te kleden in het donker. Alle kostuums werden genaaid on-site, speciaal voor deze productie.

Voordat de poppen officieel voltooid waren, werden ze teruggegeven aan de acteurs voor de repetitie. Samen met de regisseur noteerden ze wat werkte en wat niet werkte, en vaak stuurden ze poppen terug naar beneden voor veranderingen. "Soms zijn we nog steeds aan het veranderen door middel van previews," zei Plag. Het is de prijs die je betaalt voor perfectie.